Bij een schilderij



In zijn algemeenheid gaat het niet zozeer om zelfportretten (ik benoem ze inmiddels

ook niet meer als zodanig) als wel om een individuele kijk op de wereld rondom ons,

om een verklaring te zoeken, een positie te bepalen, alternatieven te formuleren voor

de gekte rondom ons, die alleen kan worden bekeken vanuit mijn hoofd.

Het gaat om de vraag wat het betekent mens te zijn en daar ik als een vuurtoren het

landschap van de ziel aftast om de duisternis te verhelderen is daarmee verklaard

waarom het mijn hoofd betreft, alleen vanuit mijzelf - zoals de kijker vanuit zichzelf

(en daarmee in dialoog) - kan ik de wereld tegemoet treden, de keus om mijzelf als

uitgangspunt te nemen is daarmee volkomen logisch en niet minder dan een innerlijke

noodzaak.

Ik vind het van groot belang het tegenwoordig kritisch beschouwde individualisme streng

te ontleden en het grote verschil met egoïsme voor het voetlicht te brengen, het wordt al

te vaak met elkaar verward. Alleen een echte individualist is in staat zich te verplaatsen

in de Ander.

Tegelijkertijd tracht ik zowel de tijd te duiden als te overstijgen.



'Zelfportret met haar en knopen' is hier een voorbeeld van, het staat in de traditie van de

zelfportretten - ik ben een groot liefhebber van oude meesters, ik vind het fascinerend

dat die schilderijen nog zoveel weten over te brengen, zij hebben daadwerkelijk de tijd

overstegen - maar wel met haar en knopen, of haken en ogen zo men wil.

Er staat veel tussen ons in en er is veel te overwinnen voordat we nader tot elkaar zijn.

De waarneming is een wonderlijk iets.

Een mooi voorbeeld daarvan is de anekdote over het inheemse volk wat voor het eerst in

aanraking komt met iemand van buiten.

Hij toonde hen een foto van wolkenkrabbers in New York, zij herkenden er alleen bomen in,

omdat dat is wat zij kenden.

Overgezet naar deze tijd kan het worden gezien als metafoor, mensen zien al te vaak wat

ze willen zien.

Dat lijkt enorm in tegenspraak met de tegenwoordige tijd waarin we overspoeld worden

met beelden, des te belangrijker is het die te duiden, te categoriseren, ons eigen te maken

en een keus te formuleren.