Every day, at any time, I can be released...                                                                                                                                           



as people today are altering their physique to feel more at home in their own bodies
- which is strange and paradoxical -
I get acquainted with what goes on inside and around me and thus redeem myself from the bonds of constructed reality. To me, social relevance is not the point, but the fact that I am alive is.
Moreover, being relevant for society would mean adaptation and I see enough adaptation around me as it is. In my view, to fathom reality means commitment. Neither the individualism of man,
horse and horizon, nor the individualism of those who all back the same horses, but
the individualism of man as both horse and centaur is what really matters.
Transformation instead of a pre-arranged options menu. To live rather than to be lived,
to escape rather than to be locked inside a designer body, hoping to be accepted
- by whom?

Image-building and identity seem to be determined by being watched and judged by The Other.
In order not to drown in other people's projections, actions, hopes and influences, I have to make up my own truths and realities. Not only is this activity the starting point for all my plans and ideas -
it can be revived and applied daily. I gather, generate, testify and desire.
The desire must be named, or else it will consume me.

Since man is essentially naked and has nothing but his own view on how to shape truths and realities,
I am deeply surprised by the current emphasis on so-called tangible reality, a concept readily accepted and accommodated without any form of analysis or discussion. I am trying to make sense of the view of man being disjointed like grains of sand, yet at the same time being assembled from parts of many different people, cut up and torn. It is this element that turns the collages in my sketchbooks and paintings into a metaphor : they bind and they bandage.

For years, I have been collecting all sorts of objects and stuck them in my sketchbooks (see image button 4) text - either my own or other people's - that support my views, ideas, material found in the street plus the ensuing drawings. I also collect dead frogs, flattened by traffic. Occasionally a rat or a mouse, and even - a precious trophy from a trip to South Africa - a crushed gecko. I am the prince who breathes new life into them and who kisses the real world around him until blood is drawn, then licks the blood off
for comfort and out of compassion, in order for identity to become entity.

In my sketchbooks, I define the concept of time with renewed attention by pasting
in the objects I am not able to throw away or things that catch my eye,
such as bits of the soles of my shoes, my own and other people's fingernails,
the sort of aluminium coating used in the packaging of toothpaste and apple juice, flies, mosquito's,
wasps, ladybirds (covered in glue), hairpins, different types of (locking) rings,
small bicycle and car parts, clothing labels, parts of broken toys,
indistinct plastic objects in striking colours,
small parts of domestic utensils that have broken down,
relieved of their former duty to serve a useful purpose.
They get a new perspective and now benefit my design and my redemption of being
a supernumerary in another's reality.
The elusive, fragmented reality of everyday can only be refuted
by imagining, describing and designing one's own.

Like a match, the reflection of this collection of objects found through recognition
is in search of its flashpoint: identity is the sum total of my fascinations and collections.
My gathering is a way of establishing connections, of defining and shaping chaos.
Not so much choosing form, but recognizing what governs me.
What exactly did I think, do, see, find and write down?
That is what the sketchbooks are for, to be able to refer to them at any time.
They supply the energy to escape from constructed reality.
My mind has to be nourished in order for its passion to survive and my needs to find consolation,
for they are larger than death.

This commentary on my work is a description of a process and therefore an ongoing matter.
It deals with the different layers of a sketchbook or painting and thus exposes the synchronicity
of multiple events, stories, truths, feelings and movements in time and space.
To describe one particular moment in the continuous stream of data and images, brings me to
the following definition:

What I do is permeated with the paradox of the existential need for, fear of,
and fight against what goes on below the surface of the constructed reality surrounding me.
That which doesn't seem tangible is all the more present.





Elke dag, op elk moment, kan ik verlost worden...                                                           



zoals mensen nu hun lichaam veranderen om er zich in thuis te voelen - wat vreemd en paradoxaal is -
zo maak ik mij vertrouwd met wat er in en om mij heen gebeurt en verlos ik mij van de geconstrueerde
werkelijkheid. Maatschappelijke relevantie is niet aan de orde wat mij betreft, het feit dat ik leef is relevant.
Bovendien betekent het aanpassing, en aanpassing is niet relevant, daar zie ik al genoeg van om me heen.
Het doorgronden van de werkelijkheid betekent in mijn optiek betrokkenheid.
Niet het individualisme van mens, paard en horizon, niet het individualisme van mensen die op dezelfde
paarden wedden, maar het individualisme van mens is paard en centaur gelijk. Transformatie in plaats van
voorgekookte keuzemogelijkheid. Leven in plaats van geleefd te worden, ontsnappen in plaats van
ingebonden worden in een bedacht lichaam in de hoop geaccepteerd te worden, maar door wie ?

Beeldvorming en identiteit lijken te worden bepaald door het bekeken worden door de Ander en door
diens beoordeling. Als ik niet wil verdrinken in andermans projecties, gedrag, hoop en macht, dan
moet ik waarheden en werkelijkheden zelf verzinnen.
Deze bezigheid ligt niet alleen aan de basis van mijn plannen en ideeën, maar kan ook dagelijks hernieuwd
worden toegepast. Ik verzamel, genereer, getuig, verlang. Het verlangen moet benoemd anders word ik er
door verteerd.

Daar de mensen in wezen naakt zijn en niets bezitten dan hun kijk op vorm te geven waarheden en
werkelijkheden verbaast de huidige focus op de zogenaamde tastbare werkelijkheid me hogelijk,
aangenomen en naadloos ingepast zonder analyse of discussie. Ik probeer er een vinger op te leggen,
de opvattingen over een mens die niet alleen als los zand aan elkaar hangt maar ook geconstrueerd wordt
uit allerhande verschillende mensen, verknipt en verscheurd.
Wat mijn collages in schetsboeken en op doek tot een metafoor maakt : het leggen van verbanden en verbinden.

Ik verzamel al jaren allerhande dingen en die plak ik in schetsboeken (zie afbeelding knop 4) eigen en andermans teksten die mijn denkbeelden ondersteunen, ideeën, vondsten van de straat, met tekeningen die daarbij ontstaan.
Ook verzamel ik dode platgereden kikkers - er zit wel eens een rat of muis tussen, de grootste trofee van
een reis naar Zuid Afrika was een platte gekko - Ik ben een prins die ze nieuw leven inblaast en de werkelijkheid om me heen kust, tot bloedens toe, en het bloed aflikt tot troost en erbarmen, opdat identiteit entiteit wordt.

Ik benoem de tijd met hernieuwde aandacht in mijn schetsboeken door de dingen die ik niet weg
kan gooien of waar mijn oog op valt bijeen te plakken zoals stukken zool van onder mijn schoenen,
mijn en ook andermans nagels, het aluminiumfolie dat tandpasta en pakken appelsap afsluit, vliegen,
muggen, wespen, lieveheersbeestjes (overgoten met lijm), haarspelden, (afsluit)ringen in soorten en
maten, kleine fiets en auto onderdelen, kledingmerkjes, delen van kapot speelgoed, onduidelijke plastic
voorwerpen in fraaie kleuren, kleine onderdelen van spullen die het begeven hebben in het huishouden
als ontheffing van hun verplichting nog deel uit te maken van hun eerdere functie bedacht tot praktisch
nut van velen.
Ze krijgen een nieuwe toekomst en dienen nu mijn vormgeving en verlossing van het figurant zijn in
andermans werkelijkheid.
De ongrijpbare versnipperde werkelijkheid kan slechts gepareerd worden door er zelf een te verzinnen,
te verwoorden en vorm te geven.

De weerslag van de verzameling vondsten op basis van herkenning is als een lucifer op zoek naar wat hem
aansteekt : identiteit is de som van mijn fascinaties en verzamelingen. Mijn verzamelen is verbanden leggen, om de chaos te definiëren, letterlijk vorm te geven. Het is geen vorm kiezen, het is herkennen wat me beheerst.
Wat dacht, deed, zag, vind, schreef ik ook alweer op ? Daar zijn die schetsboeken voor, om ze te pas en te
onpas terug te halen, het is een bron van kracht om te ontsnappen aan de geconstrueerde werkelijkheid.
Mijn geest moet gevoed, gelaafd opdat zijn passie niet dooft en mijn noden troost vinden want zij zijn te
groot voor de dood.

Deze toelichting op het werk is een beschrijving van het werkproces en bijgevolg een voortgaande kwestie.
Het is schrijven over de gelaagdheid van een schetsboek of schilderij waaruit duidelijk moet worden dat er
tegelijkertijd van meerdere gebeurtenissen, geschiedenissen, werkelijkheden, gevoelens en allerhande tijd
en ruimte verloop sprake is.
Een moment benoemen in de tijd in de altijd voortgaande beelden- en informatie-stroom brengt mij tot de
volgende omschrijving :

Wat ik doe is doordrongen van de paradox aangaande existentiële behoefte aan, angst voor en agressie tegen datgene wat zich afspeelt achter en onder het oppervlak der geconstrueerde realiteit die mij constant omringt.
Dat wat niet tastbaar lijkt te zijn is juist sterk aanwezig.

De mens moet het niet hebben van ideologie maar van fantasie, daarom is kunst zo belangrijk. De soort komt ter wereld na een incubatietijd van 9 maanden als het lichaam blijkbaar gereed is voor planeet aarde, de geest is onaf voor het universum.
Als je daarna niet het vermogen ontwikkelt om als van een andere planeet naar de jouwe te kijken dan ben je ontvankelijk voor indoctrinatie en intimidatie.
Zonder reflectie geen schoonheid.
Kunst is onderhoud en smeermiddel ineen zodat past wat voorheen niet paste.


Verbeelding als zuurstof voor het brein

de mooiste dromen; de monsters in je ergste nachtmerries en angsten;
de momenten die zijn stilgezet in je herinnering en niet verder willen;
de stuiterende woorden van alle teksten die je ooit las, hoorde, schreef en
hardop uitsprak; de beelden die dansen op de bonkende ritmes in je hoofd;
alles is echt, geloofwaardig, legitiem en relevant, alles is werkelijk en bestaand.

Waar het op neer komt voor mij is de werkelijkheid benaderen met de grootst mogelijk elegantie en stofuitdrukking.
Kunst gaat over uitzondering, het vieren van variaties en het nut van het nutteloze. Een alternatieve evolutie.
Zoals Darwin zelf de uitzondering was. Na zijn veelomvattende beschrijvingen en tekeningen van de Galápagos eilanden werden ze niet langer als de hel op aarde beschouwd maar als een wonderbaarlijk paradijs.

Kunst als plaats waar je kunt zijn wie je bent, worden wat je wilt en door experiment
ontdekken waartoe je in staat bent; gewaar worden dat intuïtie het instinct is om
buiten je referentiekader te treden.
Tot het besef komen dat de afstand die een andere planeet uitstraalt extreem aantrekkelijk is en je realiseren dat je de bron kunt zijn waaruit zowel Graaf Dracula drinkt als Baron Frankenstein creëert.

Een kunstwerk voldoet niet aan een efficiënt geformuleerde behoefte maar roept
een verlangen in het leven waar van je niet wist dat je er toe in staat was en
eenmaal ontwaakt niet meer getemd kan. Het werk absorbeert zowel moraal als de kunstenaar. Kunst vastleggen is als waanzinnig verliefden die de liefde analyseren voordat ze gaan vrijen; als vogels die muziek gaan schrijven voordat ze gaan zingen



Man gains from fantasy not from ideology; this is why art is so important. The species,
born into the world after an incubation time of 9 months, when the body apparently
is ready for planet earth, but the mind is unfinished for the universe.
If you don't develop the ability from then on to observe your own planet as if on another then you're receptive for indoctrination & intimidation.
Without reflection no beauty.
Art is maintenance & lubricant in one to fit what didn't fit before.


Imagination is oxygen for the brain

the most beautiful dreams; the monsters in your worst nightmares and fears;
the frozen moments inside your memory that won't pass on; the bouncing words
of all the texts you read, heard, wrote and said; the images dancing on throbbing
rhythms in your head:
everything is real, credible, legitimate and relevant, everything is reality.

What it boils down to is to encounter it all with the highest possible level of elegance and materiality. Art is about exception, celebrating diversity and the necessity of uselessness. An alternative evolution.
Like Darwin himself was the exception.
After his extensive description and drawings of the Galápagos Islands they are no longer considered hell on earth but a wondrous paradise.

Art as a place where you can be who you are, become what you want and discover what you are capable of; to find that intuition is the instinct to transform outside oneself.
Realizing the distance another planet radiates is extremely attractive and to recognize man can be the source from which count Dracula drinks and baron Frankenstein creates.

A work of art doesn't fulfil an efficient need but creates a desire and passion that, once awakened, cannot be tamed. It absorbs both morals as well as the artist. Capturing art is like infatuated lovers discussing love before they kiss; like birds writing music before they sing